Agung Volcano Beklimmen

Het is alweer tijd voor een tweede post!

De afgelopen tijd hebben we vooral veel gechilled naast het zware school leventje.
We zijn vaak naar het strand toe geweest en daar tot savonds laat in de zitzakken gezeten met een live muziek bandje en natuurlijk onder genot van een sapje.

Ook heb ik avontuurlijke uitjes op mijn to do lijstje staan met o.a. de hoogste vulkaan van Bali beklimmen (Agung Volcano). Helaas was ik een van de weinigen die dit wou doen maar gelukkig wouden de toppertjes Guido en Janieke mij vergezellen.

20 Februari was het dan zover we werden s’avonds om 10 uur opgehaald met een busje en werden we naar de vulkaan gebracht. Om 12 uur snachts begonnen we niet met lopen maar met klimmen wat we verkeerd hadden ingeschat we moesten de hele nacht doorklimmen op handen en voeten naar boven. We hadden alleen een lichtje op ons hoofd waardoor we een beetje konden zien waar we onze voeten neer moesten plaatsen. Je kon niks zien wat er achter je was of het diep was en of er überhaupt wel ondergrond onder je zat. De hele nacht zag je geen hand voor ogen wat echt super eng was. Op sommige momenten stond ik te shaken op mijn benen.

Om 6 uur sochtends kwamen we dan eindelijk op de top aan waar het super hard begon te regen waardoor we helemaal koud en doorweekt waren. Het uitzicht was wel fantastisch maar helaas was er geen tijd om te rusten door de regen en moesten we gelijk weer terug naar beneden. De terug weg duurde maar liefst 9 uur!! We moesten bijna al glijdend met handen en voeten weer naar beneden.

Toen het licht werd zagen we pas wat we de vorige nacht gelopen hadden. Het was verschrikkelijk!! Onverantwoordelijk! Het was zo super stijl. De afgrond zat onder ons. Een misstap en we konden er geweest zijn. De gids dacht dat we alles wel makkelijk aankonden en liep elke keer hard vooruit want die vond waarschijnlijk dat we te langzaam waren. We zijn alle drie super vaak uitgegleden en op onze kont gevallen maar gelukkig niet heel ernstig (een paar schrammetjes, blauwe plekken en uit mijn broek gescheurd van achter wat wel even voor schaam en lach momentjes bezorgde)! Aan het begin van de terug weg gleed Janieke weg en viel ze op de kop in een soort van gat waardoor ze een snee aan het hoofd opliep. Dit was even erg schrikken en de moed zakte in onze schoenen weg! We moesten die hele rot berg nog naar beneden waar geen einde aankwam.

Een paar uurtjes later werd het warmer en was het uitzicht super. Hier gingen we ook ontbijten en kregen we gelukkig weer geluks momentjes om nooit meer te vergeten. We gingen weer met volle moed verder naar beneden. Na een aantal uur kwam het einde maar niet dichter bij. De pijn liep bij ons allen erg op totdat we bijna geen van drie meer normaal konden lopen. Elke keer als ik door mijn knieën moest zakken wat continue moest, zakte ik door mijn benen heen. Mijn enkels en knieën deden super pijn, omdat het niet vlak was maar alleen maar rotsen waar je overheen moest lopen. Het laatste stuk bestond vooral uit glijden en kruipend naar beneden met standje 1.

Toen we dan eindelijk beneden waren aangekomen na 15 uur te hebben geklommen waren we helemaal op en liepen we alsof we net hadden leren lopen. We hadden de hele nacht over geslagen en bijna geen pauzes gehad. We waren nog nooit zo kapot en energieloos geweest. De tocht was letterlijk bloed zweet en tranen. Tijdens te tocht waren er heel veel verschillende emoties. Gelukkig hebben we ook erg veel gelachen want ja wie doet nou zoiets als je niet getraind bent! De andere groep was aan het begin van de heenweg al gestopt omdat het te gevaarlijk was i.v.m. het weer. Ook hoorden we dat de berg niet vaak beklommen word naar het hoogste punt omdat dit te zwaar of te gevaarlijk is. Vaak gaan de mensen naar het laagste punt wat 4 uur heen en ongeveer 5 uur terug duurt. Maarja, als sharon iets wilt dan krijgt ze het hoe dan ook voor elkaar. ‘’ we gaan toch niet een halve vulkaan beklimmen! ‘’ Aan doorzettingsvermogen kwam in iedergeval niets tekort bij geen van drie.

Dit was onze gaafste, vetste, avontuurlijkste en mooiste maar ook verschrikkelijkste, zwaarste pijnlijkste en engste ervaring in ons leven.
Ik wil hierbij nogmaals deze toppertjes bedanken! Zonder jullie was ik waarschijnlijk nu nog niet veilig thuis in het hotelletje.

Sinds vandaag begin ik eindelijk weer fatsoenlijk te lopen en kan ik de trap afkomen. De afgelopen dagen heb ik mezelf beloond op dagjes strand om te revalideren na de lange tocht.

Gisteren hebben we voor aankomend weekend een hotel geboekt in Lovina wat in het noorden van Bali ligt. We gaan met de scooters erheen om veel leuke dingen te bezichtigen!
Na het weekend zal ik dan weer een nieuwe update doen!

p.s. alle foto’s van de tocht zijn te zien op Facebook

Heel veel liefs!